Posts
Na het verlies van een dierbare kan het werk steunend, maar ook belastend voor de werknemer zijn. De meeste mensen herstellen na enige tijd en zijn na een korte periode van werkverzuim weer in staat het werk te hervatten. Minder dan 10% voldoet een jaar na het verlies aan de DSM-5-classificatie persisterende-rouwstoornis. Dit zijn veelal mensen die nabestaanden zijn geworden door een gewelddadig of plotseling verlies of door het verlies van een kind. Door concentratiestoornissen, vermoeidheid en/of een labiele stemming zijn deze mensen niet in staat (volledig) te werken. In dit artikel wordt het verschil tussen normale en persisterende rouw besproken en het onderscheid met depressie. Bij persisterende rouw worden de mogelijkheden voor psychologische behandeling besproken en de praktische begeleiding op de werkvloer door leidinggevenden en sociaal geneeskundigen. Door goede communicatie met de werknemer kan maatwerk geleverd worden, waardoor langer durend ziekteverzuim en afkeuring kan worden voorkomen. Met name in situaties waar leidinggevenden/werkgevers onvoldoende kennis hebben van het rouwproces, is de inbreng van sociaal geneeskundigen essentieel.